Mentalna retardacija je razvojni poremećaj koji se karakteriše inteligencijom nižom nego što se smatra normalnom i ograničenim sposobnostima za obavljanje uobičajenih svakodnevnih životnih aktivnosti. Mentalna retardacija se obično ispoljava neposledno po rođenju ili u ranom razvojnom periodu. Postoje dva standarda koja definišu pojam mentalne retardacije, a to su: kvocijent inteligencije(IQ)manji od 75 i oštećenje tzv.adaptibilnih sposobnosti koje podrazumevaju sposobnost govora i razumevanja, svakodnevne kućne aktivnosti, brigu o samom sebi, radnu sposobnost, bazične akademske sposobnosti kao što su čitanje,pisanje i računanje, itd. U odnosu na težinu kliničke slike postoji nekoliko vidova mentalne retardacije i to su:laka,umerena,teška i duboka mentalna retardacija, pri čemu najveći procenat zastupljenosti ima laka mentalna retardacija. Oko 2/3 slučajeva mentalne retardacije ima poznati uzrok kao što su nasledni faktori (kao napr.kod Down-ovog sindroma), prenatalni problemi(najčešći tzv.fetalni alkoholni sindrom kod majki koje piju u trudnoći i različite infekcije u trudnoći), teške bolesti i povrede u ranom životnom dobu deteta i spoljašnji faktori kao što je napr.trovanje. Ostali slučajevi spadaju u tzv.idiopatske(bez poznatog uzroka) mentalne retardacije. Međutim u novijim istraživanjima je kod oko 10% idiopatskih mentalnih retardacija nađen nedostatak jednog dela 17-og hromozoma.
